Όταν ήμουν μικρή,όπως όλα τα κοριτσάκια
έτσι κι εγώ.ονειρευόμουν.
Όχι τον πρίγκηπα των παραμυθιών,όχι τον γενναίο ήρωα
που θα με έσωζε από τον δράκο που με κρατούσε φυλακισμένη.
Αλλά και αργότερα που μεγάλωσα κάπως,δεν ονειρευόμουν το εαυτό μου
νύφη με έναν όμορφο γαμπρό δίπλα μου ,σπίτι και όμορφα παιδιά.
Ήθελα πάντα να νιώσω-όχι τόσο να ζήσω όσο να νιώσω-έναν αληθινό έρωτα.
Αληθινό.Αυτόν που νιώθεις με την πρώτη ματιά.Που είναι έρωτας και αγάπη μαζί.
Να πονάς όταν πονάει,να γελάς όταν γελάει,να κλαίς όταν κλαίει.
Και όλα αυτά,ίσως,χωρίς να έχεις ζήσει ποτέ μαζί του,
χωρίς να του έχεις μιλήσει.
Απλά να τον βλέπεις και να τον αγαπάς.
Και τα χρόνια πέρασαν,χωρίς να έρθει.
Ήρθε και ο γάμος,τα παιδιά και το όμορφο σπίτι.
Χωρίς αυτόν.Και είπα αυτό ήταν.Τελείωσε.Δεν περιμένω πιά.
Δεν ήξερα όμως πως υπάρχεις εσύ.Αν ήξερα απλά θα περίμενα.
Για χρόνια,μέχρι να σε δώ.Θα περίμενα γιάτι ήθελα τόσο πολύ να νιώσω.
Να σε νιώσω.
Και όταν σε είδα,ήξερα.Δηλάδη δε είναι οτι ήξερα,είναι οτι ένιωσα,πως να το πώ δε ξέρω,ερωτέυτηκα και αγάπησα μαζί.Σε ένα λεπτό,με την πρώτη ματιά.
Και πάνε χρόνια τώρα,μα εγώ ακόμη έτσι νιώθω.
Σε βλέπω,σε φαντάζομαι,σε σκέφτομαι και λέω είμαι τυχερή.
Σε λίγους ανθρώπους βγαίνουν τα όνειρα αληθινά.
Μα εγώ είμαι τυχερή.
Και ας μην ξέρεις εσύ
ΤΙΠΟΤΑ